من ایرانی ام...

آریایی ام...

از آن حکومت برپا کنان گرفته تا قهرمانان ایرانم همه خانواده من اند...

یاد باد رستم که شیر شیران بود...

یاد باد آریو که از شکست ناپذیران بود...

یاد باد دختران و زنان دلیر میهنم چون آرمیتا...

یاد باد جنگ افرینان کشورم چون گردافرید...

یاد باد عاشقان این خاک چون خسرو وشیرین...

یاد باد کوروش...یاد باد داریوش

یاد باد حکومت ساسانیان و سامانیان و سلجوقیان...

یاد باد شاهانی که با عدالت جنگیدند...

یاد باد رستم و رخش...

یاد باد زال و سپید موی وسیمرغ و افراسیاب واسفندیار...

یاد باد فردوسی...

یاد باد شاعران کشورم...

از خواجه شیرازی، حافظ  و دیوانش گرفته تا سهراب سپهری و قایقش...

یاد باد آنانی که در راه کشورم سر بر زمین نهادند و دیگر یر نداشتد...

آری... من عاشق ایرانم

سرایم را دوست میدارم

فریاد میکنم که من،یک دختر ایرانی ،یک وجب از خاک کشورم را به صد قریبه و آشنا نمیدهم...

آری...من ایرانی ام

آریایی ام

شیرین دل تنگ فرهادت هستی؟؟؟

به شهر عشق سفر کن

به کوچه محبت برو

به پلاک شهوت که رسیدی داخل شو

در اتاق خیانت را که باز کنی

فرهادت را با لیلی روی تخت میبینی.......

ناراحت نباش شیرین

فرهاد دیگر آن فرهادی نیست که برای تو و بودن باتو کوه میکند

حالا دیگر فرهاد ها لاشی شدند و لیلی ها هرزه...

این وسط برای تو و مجنون ناراحتم...

ولی تو ناراحت نباش شیرین...

(این است امروز ایران)